Ep.10(cut)
ภายในห้องที่เงียบสงัด มี2ร่างที่กำลังเชื่อมต่อกันอยู่
จองกุกลูบต้นขาขาวและบีบเคล้นหนักๆ สะโพกแกร่งก็สวนกายเข้ากับช่องทางสีหวานอย่างบ้าคลั่ง
จีมินครางเสียงหวาน มือเล็กขยำเสื้อของร่างสูงแน่น ร่างกายอ่อนปวกเปียกไปหมด
แผ่นหลังเนียนพิงลงกับกำแพงของห้องพักพนักงานแล้วกรีดเสียงออกมาอย่างไม่ต้องอายใคร
เพราะยังไงก็ไม่มีคนได้ยินหรอก
“จองกุก...
อ๊ะ!
พี่ไม่ไหว” ขาเล็กสั่นเทาอย่างน่าสงสาร จองกุกจับสะโพกนิ่มไว้เพื่อไม่ให้คนตัวเล็กล้ม
ปากหยักพรมจูบไปตามหัวไหล่เล็ก สูดกลิ่นหอมอ่อนๆจากคนใต้ร่าง ไม่มีทีท่าว่าพายุลูกใหญ่จะสงบลงง่ายๆ
ในเมื่อพายุถูกก่อขึ้นแล้วก็ต้องทำให้สงบ
ในเมื่อพายุถูกก่อขึ้นแล้วก็ต้องทำให้สงบ
ร่างเล็กหวีดเมื่อภายในถูกจุดไวต่อสัมผัส
น้ำตาคลอเต็มดวงตาโต จองกุกจับใบหน้าสวยให้หันมารับจูบ
สองลิ้นพัวพันกันอย่างดูดดื่ม “ฮยอง...” ร่างสูงกระซิบเสียงแหบพร่า
“ไปพร้อมกันนะครับ”
คนตัวเล็กถูกจับหันมาด้านหน้าโดยที่ยังเชื่อมต่อกันอยู่
สองกายกอดรัดกัน พายุลูกใหญ่โหมกระหน่ำและสงบลง
ร่างเล็กกระตุกและหอบหายใจอย่างหนัก แขนนุ่มนิ่มคล้องที่ลำคอแกร่งแล้วดึงมาจูบ
เป็นเวลานานกว่าที่จะผละออกจากกัน “จีมินฮยอง”
“จองกุกอา”
ตาโตช้อนขึ้นมอง “ฮยองไม่เคยถึงจุดสุดยอดแบบนี้มาก่อนเลย”
ใบหน้าหล่อขึ้นสีเมื่อคนตัวเล็กพูดแบบนั้น
“แต่นายรุนแรงไปนะ ฮยองจะล้มหลายรอบแล้ว”
“ห๊ะ?
ข---ขอโทษนะครับที่รุนแรงเกินไป”
“ไม่เป็นไรหรอก”
ร่างเล็กถูกพาไปนั่งที่เก้าอี้ จองกุกสำรวจตามร่ายกายบอบบาง จัดการเช็ดตัวให้
ขณะที่กำลังสวมเสื้อเชิ้ตให้คนตัวเล็ก
จองกุกสังเกตุเห็นรอยบนหลังอีกรอยหนึ่ง มันเป็นรอยคล้ายๆกับรอยฟาดด้วยอะไรซักอย่าง
“แผลบนหลังนั่น...”
“ฮืม ก็มาจากลูกค้าน่ะ” จองกุกอึ้ง ผู้จัดการเขาไม่รู้เลยหรอว่านางฟ้าคนนี้ถูกทำร้ายอย่างทารุณ
จองกุกสังเกตุเห็นรอยบนหลังอีกรอยหนึ่ง มันเป็นรอยคล้ายๆกับรอยฟาดด้วยอะไรซักอย่าง
“แผลบนหลังนั่น...”
“คนดีจังนะนายเนี่ย”
จีมินพูดขึ้นเมื่อจองกุกส่งน้ำมาให้
“แล้วคนอื่นเขาไม่ทำแบบนี้หรอครับ”
“ไม่ล่ะ
พอทำเสร็จเราก็แยกกันแต่งตัว หันไปอีกทีเขาก็วางเงินแล้วก็เดินออกไปแล้ว”
จีมินยิ้ม แต่เป็นยิ้มที่มีความเศร้าอยู่ในนั้น
“ลูกค้าที่เจอมา คิดแค่ว่าถ้าได้ระบายความต้องการนั้นออกไปก็พอ เลยไม่ค่อยทะนุถนอมร่างกายมากเท่าไหร่น่ะ”
“ลูกค้าที่เจอมา คิดแค่ว่าถ้าได้ระบายความต้องการนั้นออกไปก็พอ เลยไม่ค่อยทะนุถนอมร่างกายมากเท่าไหร่น่ะ”
ความเงียบเข้ามาแทนที่ ไม่มีบทสนทนาเกิดขึ้นระหว่างทั้งคู่ ทำไมกันนะ ร่างกายบอบบางนี้ถึงถูกทำร้ายอย่างนี้
จองกุกเอื้อมมือไปจับมือเล็กช้าๆ
จองกุกเอื้อมมือไปจับมือเล็กช้าๆ
“จีมินฮยอง”
“ว่าไง”
“ให้ผมได้ดูแลพี่นะ”
จีมินเงียบไป ปากอิ่มเอ่ยประโยคหนึ่งออกมาช้าๆ
จีมินเงียบไป ปากอิ่มเอ่ยประโยคหนึ่งออกมาช้าๆ
“ฮืม
ได้สิ”
*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น